Terör örgütü PKK‘ya yönelik yurt içi ve hudut ötesinde operasyonlar sürerken, terör örgütü tarafından kandırılarak yahut kaçırılarak dağa çıkarılan gençlerin kurtarılması için İçişleri Bakanlığı’nın 4 yıl evvel başlattığı ikna projesiyle 2020 yılında 243, bu yıl ise ikna yoluyla 31 örgüt üyesi teslim oldu. Jandarma takımlarının aileleriyle irtibat kurduktan sonra ikna yoluyla teslim olan 23 yaşındaki D.N. kod isimli PKK’lı bayanın tabirine ulaşıldı.

8 YIL SONRA KAÇABİLDİ

Sabah’ta yer alan habere nazaran 2013’de Osman Baydemir’in Diyarbakır Büyükşehir Belediye Başkanlığı dönemimde, Dicle-Fırat Kültür Merkezi’nde gençlere yönelik belediyenin kurslarına katılan ve o devir 15 yaşında olan D.N. terör örgütü PKK üyeleri tarafından dağa kaçırıldı. İkna projesi kapsamında örgütün elinden 8 yıl sonra kaçarak devlete sığınan örgüt üyesi bayan, terör örgütünde yaşadıklarının iç yüzünü anlattı.

15 YAŞINDA PİKNİK PALAVRASIYLA KAÇIRILMIŞ

Teslim olan D.H (23), gittiği fiyatsız kurslarda isminin Ali olduğunu belirten kişinin kendisini örgütsel çalışmalara dâhil etmeye başladıktan sonra, Suriye Dayanışma Gecesi konser biletlerini sattırdıklarını daha sonra da örgütün YDG-H PKK’nın Kelamda Gençlik Yapılanmasına kendisini dâhil ettiklerini söyledi.

2013 yılı Temmuz ayında piknik aracılığıyla yeni arkadaşlarla tanışacaklarının söylendiğini anlatan D.H. “Değişiklik olur fikriyle teklifi kabul ettim. Ali ve içerisinde 3 erkeğin bulunduğu araç ile pikniğe gidecektik. Araca binmeye çekindim lakin Ali bunlar benim arkadaşlarım deyince ben de araca bindim. Lice İlçesine gerçek yol aldık. Yolçatı köyü mevkiine geldiğimizde Ali araçtan indi. Ben de inmek istedim, lakin Ali’nin arkadaşları buna müsaade vermeyip beni hiç görmediğim, sonradan ismini öğrendiğim Serhabun alanına götürdüler. Burada bizi ağaçların ortasına gizlenmiş silahlı iki bayan terörist bizi karşıladı. Ben piknik yapacağımızı beklerken bayan teröristleri görünce ağlayarak konuta dönmek istediğimi söyledim.

“ARTIK BİZİMLESİN’ DEDİLER”

Araçtakiler bayan teröristlere “size vereceğimiz çocuk buydu” diyerek beni bırakıp oradan ayrıldı. Bayan teröristlere beni nereye götürüyorsunuz, annemden, babamdan ve kardeşlerimden beni koparmayın, annem bu ayrılığa dayanamaz, kahrolur, hastalanır diye yalvarıyordum. Taş kesilmiş kalpleri beni duymadı, ayrıyeten ellerinde silah olduğu için de onlardan korkuyordum. Onlar da bana “artık bizimlesin” diyerek konuşmama daha fazla müsaade etmediler” dedi.

“TEKMELEYEREK AĞLAMYI KESMEMİ İSTEDİLER”

Kaçırıldığı acı dolu birinci günü anlatan örgüt üyesi, öykünün kalanını şu sözlerle anlattı: “Hava çok soğuk ve zifir karanlıktı, gün ağarıncaya kadar ağladım ve beni bırakmaları için yalvararak ayaklarına kapandım. Beni tekmeleyerek “ağlamayı kes, artık Kürdistan çabası için buradasın” dediler. Gün ağardıktan sonra farklı kentlerden getirilen benim üzere kandırılmış, umutları, gelecekleri, hayalleri ellerinden silah zoruyla ve zorbalıkla alınmış kız çocuklarını bir ortaya topladılar. Seyahat yapacağımızı ve bu seyahat esnasında kimsenin kimseyle konuşmaması gerektiğini aksi halde öldüreceklerini söylediler. Daha sonra bizi bir minibüse bindirip bir bilinmeze, zifiri bir karanlığa hakikat götürmeye başladılar.

“YOLCULUK 25 GÜN SÜRDÜ”

Kılavuz yanındaki başka erkek teröriste ışıkları yanan yerin Hakkâri olduğunu söyleyince Hakkâri bölgesinde olduğumuzu anladım. Muhakkak bir mühlet yürüdükten sonra tekrardan bizi minibüse bindirerek Kato Dağı eteklerine getirdiler. Bilinmez seyahatimiz 25 gün sürdü. Kaygıyla birlikte uykusuzluk, yorgunluk ve pişmanlık yaşıyordum lakin, sesimi çıkaramıyordum”

“MASUM CANLAR NASIL KATLEDİLİR EĞİTİMİ ALDIK”

25 gün süren seyahat sonunda Kuzey Irak’taki Zap kampına geldiklerini belirten D.H. “insanlığın unutulduğu, vahşileştirildiği, günahsız canlar nasıl katledilir ve kurşun nasıl sıkılır eğitiminin verildiği Irak’taki Zap Kampına gelmiştik. Zap kampında doğunun farklı vilayetlerinden benim üzere gelen 25-30 kıza, 2-3 ay eğitim vermeye başladılar. Kamptan kaçan olursa ailesine ziyan vereceklerini söyleyerek daima bizleri tehdit ediyorlardı.

Hayatımızda hiç görmediğim silahlarla bize eğitim verdiler. Silahlı eğitim biter bitmez her gün “İdeolojik Eğitim” ismi altında beynimizi yıkayarak, palavra yanlış birçok husustan bahsediliyordu. Eğitimimiz bittikten sonra hepimizi farklı bölgelere dağıttılar. Beni Suriye Şengal’e DEAŞ ile çabaya gönderdiler. Hiç bilmediğim topraklarda kimlerle kim için ne çabası yapacağımı bilmeden günlerim geçiyordu. Daima ailemi, en çokta annemi düşünüyordum. Nasıl bir tabansız kuyuya düşmüştüm, artık beni buradan kim çıkaracak, yapayalnız, soğuk mağaralarda çocukluğum geçecek, bu mu Kürtlerin haklarını savunmak diye düşünüyordum.

“BİR KERE FİRAR ETTİM FAKAT YAKALANDILAR”

Aileme ulaşıp kaçmak istiyordum fakat her şey yasaktı. Daha sonra birkaç arkadaşın ortasında aşk yaşanınca örgüt üst idaresi tarafından o kümedeki tüm bireyler tutuklanıp cezaevine konuldu. Örgüt içerisinde aşk demek ajanlık demek ve sonu infaz demekti. Saf bir sevginin üzerini örgüt kanla örtüyordu. Günlerce Suriye tarafında Türkiye sonuna hakikat nöbet tuttum, kurtulmak için daima dua ediyordum. Türkiye tarafından yapılacak operasyonlara karşı bizlere daima hendek kazdırıyorlar, mayın döşetiyorlardı. Bu işler sırasında yaralananlar ve hatta ölen benim üzere kandırılmış kızlar oldu. Mağara hafriyatı esnasında yaralandım. Çalışamayacağımdan ötürü tedavi için beni Suriye Derik bölgesine götürdüler. Burada örgüte ilişkin hastanede tedavi olurken bir defa firar ettim fakat yakalandım.” dedi.

“YARALI HALDE AZAP YAPTILAR”

“ANNELERİNİZ KOLLARINI AÇMIŞ SİZİ BEKLİYOR”

Annemi aradım ve ‘anne ben yanılgı yaptım, beni kurtarın’ dedim. Annem de, kızım biz senden daima bir haber bir ışık bekledik, sen kâfi ki gelmek iste, babanı da beni de Jandarmadan daima arayıp kızını kurtaralım diyorlar. Ben onlara güveniyorum, sen birinci fırsatta kaç örgütten. Jandarma sana en emniyetli yolu gösterecek dedi. Annemin bu kelamları bana hem umut olmuştu, hem de cüretimi artırmıştı. Ben gittiğimden beri daima düşünüyordum, sanki dönsem ailem ne der diye. Lakin artık anlamıştım. Hafriyat bitiminde malzemelerimi unuttum almaya gidiyorum diyerek gerçek özgürlüğüme, umutlarıma, çocukluk hayallerime, yeni bir hayata daha da kıymetlisi anneme kaçtım.

Örgütten kaçıp, KDP güçlerine sığındım ve beni Türkiye’deki yetkililere teslim edin dedim. Teslim oldum. Kürt sorunu diye bir şeyin olmadığını katiyen öğrendim. Korkmadan çekinmeden gelip teslim olun ve bir an evvel ailelerinize ve sevdiklerinize kavuşun. Örgüt içerisinde bulunan herkese sesleniyorum “Anneleriniz kollarını açmış sizi bekliyor.”

Haberler.com