Manisa Kalesi'nin kalıntıları da yok oluyor

Manisa Kalesi’nin kalıntıları da yok oluyor

Helenistik Devirde yapılan ve günümüze kadar yalnızca birkaç suru ayakta kalabilen Manisa Kalesi yok olma tehlikesiyle karşı karşıya

Helenistik Periyot, Roma, Bizans, Saruhanoğulları Beyliği ve Osmanlı periyodunda kullanılan Manisa Kalesi’nden geriye kalan kalıntılar tarihin en büyük şahitleri olarak kenti gözlemeye devam ediyor

Arkeolog ve Gazeteci Sadık Cangel:

“Burayı onarımdan geçirmek çok maliyet gerektirir ancak en azından ayakta kalan kısımları müdafaa altına alınabilir”

MANİSA – Manisa Spil Dağı eteklerinin kuzey yamacında bulunan ve yaklaşık 2 bin yıl evvel inşa edildiği kestirim edilen Manisa Kalesi’nin günümüze kadar ulaşabilen kalıntıları da her geçen gün yok olmaya yüz tutuyor. Yıllarca ihmal edilen ve bilhassa define avcıları ile günübirlik piknikçilerin tahrip ettiği kalenin kalıntıları vakte direniyor.

MS 17’de yaşanan sarsıntıda hasar gördüğü bilinen Manisa Kalesi geçen binlerce yıla dayanamadı. 17. yüzyılda terk edilmeye başlayan ihtişamlı kaleden geriye kalan kalıntılar ise tarihin en büyük şahitleri olarak kenti gözlemeye devam ediyor. Spil Dağı’nın kuzey yamacında kalıntıları görülen Manisa Kalesi, “İç Kale” ve “Dış Kale” olmak üzere iki kısımdan oluşuyor. Helenistik devirde kentin Akropolü olan Sipylos Dağı üzerinde bir kale bulunduğu, kalenin ne vakit ve kimler tarafından yapılmış olduğu bilinmese de Magnesia Kenti’nin bir sur ile çevrildiği bilinmektedir. M.S. 17 sarsıntısında kalenin de yıkıma uğradığı sanılmaktadır. Bizans devrinde iç kalenin kıymetli derecede yenilendiği, dış surla çevrildiği anlaşılmaktadır. Arap akınlarına surlar sayesinde göğüs gerildiği belirtilmektedir. İç kale İmparator III. Joannes Dukas Vatatzer periyodunda, 1222 yılında yapılmıştır. 14. yüzyılın başlarında surlar destek edilmiştir. Daha sonraları Saruhanoğulları kaleyi onarıp kullanmışlardır. Dış kalenin içinde kalıntıları bulunan Hacet Mescidi Saruhan Beyefendi tarafından yapılmıştır. Manisa Kalesi’nin Osmanlılar Devri’nde de tamirattan geçirildiği anlaşılmaktadır. 15. yüzyılda surlar çok fazla tahrip olduğundan değeri kalmamış, yerleşme sur dışına çıkmış, kent dini yapılar etrafında yayılmaya başlamıştır. 1654’te Katip Çelebi, dış surların harap olduğunu belirtmiştir.

“Ayakta kalan kısımları muhafaza altına alınabilir”